Όταν το κεφάλι το οριζει η μιζέρια, δε μπορείς να δεις το Χρυσάφι.

Με αφορμή μια συνέντευξη του εναλλακτικού Ροκ τραγουδοποιού Γιάννη Αγγελάκα θα γράψουμε μερικές σκέψεις που αφορούν αυτά που έχουν να κάνουν με τις αναφορές του στο ΚΚΕ και στο Μίκη Θεοδωράκη και τα υποτιμητικά κοσμητικά επίθετα που ο κύριος αυτός εκσφενδόνισε σε και στα δυο.
Καταρχάς πρέπει να πούμε πως απ' τον εν λόγω έχουμε πάρει 2 φορές συνέντευξη, πως όταν με δική μας πρωτοβουλία παίζονταν στις εκπομπές μας το συγκρότημα του κόντρα στο δύσκολο για αυτό καιρό δεν είχε πρόβλημα να συναλλάσσεται με "δογματικούς Κνίτες" και ευχαρίστως έρχονταν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ το 199ο στα Νεώρια. Τότε ήταν καλά, τότε δεν τους ήξερε και πολύς κόσμος τους Τρύπες όχι μόνο στα Χανιά αλλά και αλλού.
Τέλος πάντων περασμένα ξεχασμένα όλα αυτά, εξάλλου δεν είναι το θέμα μας εκεί, για μας απ' το 1996 ως σχήμα έχει τελειώσει και ο δίσκος "Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι", ομολογουμένως ήταν μια καλή δουλειά και μουσικά και στιχουργικά, όμως το σχήμα αυτό είχε έναν εκπληκτικό κιθαρίστα που μετουσίωνε τα πάντα σε χρυσάφι.
Από τότε και μετά το σχήμα αυτό δεν ξανά παίχτηκε όπως και καμία προσωπική του δουλειά , που για μας ήταν μια αναπαραγωγή της μιζέριας με ποιητικό τρόπο, όμως αυτό δε μας αφορούσε.
Γενικά όσο καλός μουσικός και στιχουργός και να είναι κάποιος, όταν το έργο του ορίζεται από τη σκοτεινή πλευρά του ανικανοποίητου, στο τέλος το αστείρευτο ταλέντο μετατρέπεται σε υπερφίαλο και χάνεται στις ραψωδίες της καθημερινής φρίκης.
Είναι πρόβλημα να ορίζει κάποιος τον εαυτό του ως το κέντρο του κόσμου όταν και εφόσον τον παίρνει.
Και εντάξει δικαίωμα του να πιστεύει ότι θέλει και όπως το θέλει, αλλά το ροκ δεν είναι φιλοσοφία, ούτε μόδα, ούτε εναλλακτικός τρόπος ζωής με προορισμό τα indie σαλόνια, ούτε βρίσκεται μακρυά από δογματισμούς...
Το ροκ δεν είναι μπάφος που μιλάει για χρυσάφι ούτε καν ακατέργαστο. Το να μιλάει κάποιος τόσο απαξιωτικά σε συναδέλφους μουσικούς και πολύ περισσότερο για ένα κόμμα που έχει δώσει χιλιάδες νεκρούς άσχετα αν συμφωνεί κανείς με αυτό χρειάζεται μια προσοχή και κυρίως για τους νεκρούς και τους βασανισμένους.