Στο τραγούδι το καθοριστικό είναι ο στίχος και όχι η μουσική, η μουσική έρχεται και ντύνει το στοίχο και ο ηλεκτρικός ήχος ως τρόπος έκφρασης της ανθρώπινης αισθητικής ντύνει τις λεξούλες του με την κατάλληλη μουσική για να προωθήσει τις πρώτες, σαν να φτιάχνει μικρά συνθηματολογικά μανιφέστα.
Ο Ηλεκτρικός ήχος είναι κατά βάση συνθηματολογία, όπως ολόκληρη η βάση της τέχνης (βασικά είναι η συνθηματολογία), πού όταν όμως συναντά την επιχειρηματολογία(την επιστήμη δηλαδή) αποθεώνεται γίνεται διαχρονική κοκ. Για να γίνει κατανοητό το τελευταίο θα πούμε το εξής, ο Μπρεχτ έγραφε θεατρικά σενάρια και ποίηση με βάση την πολιτική οικονομία του Μαρξισμού-Λενινισμού που είναι επιστήμη, ενώ η Τζόαν Μπαέζ έφτιαχνε τραγούδια διαμαρτυρίας, το πρώτο παράδειγμα προσεγγίζει την σύγκλιση της τέχνης με την επιστήμη με όρους επιχειρηματολογίας, ενώ το δεύτερο παράδειγμα προσέγγιζε την τέχνη με όρους συνθηματολογίας.
Σε ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues προσαρμόζεται ολόκληρη η μουσική στους στοίχους και κινητοποιεί όλες τις μεγάλες δυνάμεις μιας μπάντας στη δημιουργία ενός τραγουδιού ως εκφραστικό μέσο χωρίς ποιότητες κλπ ευρωπαϊκού τύπου με ξεπερασμένες ηθικές για την αισθητική.
Τεχνικά ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues,είναι κατά βάση αστικό Rythm n Blues, δηλαδή Punk προσαρμοσμένο στη μπλε νότα(Blue Note), δηλαδή στη Minore Note, που είναι ολόκληρη η βάση του ηλεκτρικού ήχου ακόμα και σε τραγούδια που έχουν χαρούμενο στοίχο.
Η Minore Note εκφράζει τα αδιέξοδα της αστικής πραγματικότητας στα μικρομεσαία και φτωχά λαϊκά στρώματα και το αλλεπάλληλο της καθημερινής δραστηριότητας τους μέσα στη βιομηχανική πραγματικότητα και στο γκρίζο της μητροπολιτικής και βιομηχανικής μεγαλούπολης. Είναι κάτι σαν μεταλλαγμένος εξπρεσιονισμός με αφροαμερικάνικη επιρροή που έχει αποτινάξει από πάνω του τον Ευρωπαϊκό και κυρίως τον Γερμανικό φασισμό της δεκαετίας του 1930 και γίνεται πραγματικό ολοκαύτωμα, στα τύμπανα(drums), στις κιθάρες και τα πετάλια της με βάση την ηθική και αισθητική των Αφροαμερικάνων.
Ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, σε όλες του τις εκφράσεις και εκφάνσεις δε μπορεί να στηριχθεί μόνο στις τεχνικές ούτε της Αραβικής(δηλαδή της Ισπανικής) κλασικής κιθάρας, ούτε στις τεχνικές της Ευρωπαϊκής κλασσικής παιδείας. Στο Rock n Roll δε χωράνε οι εξευγενισμένες και χωρίς παραμορφώσεις εκτελέσεις. Η κιθάρα στο εν λόγω δεν παίζεται μόνο με δάχτυλα, αλλά με πένες που νιώθεις ότι πελεκούν τις χορδές και δεν είναι απαραίτητες οι τεχνικές πάνω κάτω οι πένες στα τέταρτα, όγδοα, δέκατα έκτα, τριακοστά δεύτερα, εξικοστά τέταρτα κοκ.
Στο Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues δεν υπάρχουν μόνο οι κλασικές συγχορδίες(η ακόρντα) κυρίως της 1ης, 2ης, 3ης, χωρίς να σημαίνει ότι δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν και μάλιστα κατά κόρον γιατί κρατούν τη λεγόμενη αρμονία. Η ψυχεδέλεια και το folk rock εξάλλου το έκαναν πολύ συχνά για να μην πούμε μόνιμα, όπως και οι λεγόμενες "μπαλάντες" κάθε είδους που δεν έκαναν sprint στα τάστα, όπως και η pop-rock κουλτούρα πριν το 1965.
Στον σύγχρονο ηλεκτρικό ήχο που καθιέρωσαν οι MC5, Stooges, New York Dolls, Velvet Underground, Ramones κλπ, σαν η απόλυτη συνέχεια των Rythm n Blues τραγουδοποιών, υπάρχουν, τα λεγόμενα Riffs(η δακτυλισμοί),οι συγχορδίες της 5ης που ονομάζονται και Power Chords. Μαζί με αυτούς, οι δακτυλισμοί κουρδίσματος(αυτοί είναι η πλέον διάσημη κατάκτηση τα Riffs που είναι σόλο χωρίς την τεχνική των σόλο), τα τριήχα, τα εξάηχα κοκ,το G-Tuna(που αλλάζει το κούρδισμα απ΄τον καβαλάρη και όχι απ΄τα κλειδιά του μπράτσου της κιθάρας, παραμορφώνοντας τη συχνότητα της νότας), οι μπαρέ συγχορδίες όλων των δρόμων, οι μαύρες συγχορδίες της 4ης, 5ης, 6ης, 7ης, 8ης, 9ης,10ης,11ης, 12ης, 13ης και 14ης τα σόλο, οι τεχνικές του τρέμολο, οι κούφιες τα τραβήγματα των χορδών και κιθάρα μοιάζει με εργαλείο της δουλειάς σε συνεργείο κατασκευών και που στην τελική αυτός είναι ο ρόλος της.
Ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι μια άλλη αστική σχολή σκέψης που δημιουργήθηκε από τους αγροτικούς ορυζώνες του νότου, αποκτώντας διαφοροποιήσεις, σε αστικό blues, του δέλτα, του σιδηρόδρομου κοκ ως έκφραση αγανάκτησης(μην το μπερδεύετε με τα γελοία κινήματα των πλατειών).
Ολόκληρο το Rock n Roll όπως και το Rythm n Blues έχουν για βάση, για ηγέτη ένα όργανο την ηλεκτρική κιθάρα πάσης μάρκας, ποιότητας και φύσης, ιδιότητας( Rythm η Lead), κλειδώματος και πατήματος πάνω στις νότες και εκεί δεν υπάρχουν οι βασικές συγχορδίες της 1ης,2ας και 3ης αλλά μόνο οι μπαρέ συγχορδίες κάθε δρόμου, κυρίως οι συγχορδίες της 5ης(power chords η Riffs, η ροκ συγχορδίες), της 6ης(οι 6 χορδές είναι πανομοιότυπες με τη μεγάλη τριάδα, αλλά με ένα επιπλέον έκτο), της 7ης(αποτελούνται από μια μεγάλη τριάδα συν μια δευτερεύουσα έβδομη, επίσης γνωστή ως κυρίαρχη έβδομη χορδές, της 4ης(της λεγόμενης ανορθόδοξης Jazz συγχορδίας), της 8ης, 9ης, 10ης, 11ης,12ης, 13ης και 14ης(τις βασικές μαύρες συγχορδίες του Blues, της Jazz και του Funk) τα σόλο, οι ακατάσχετοι δακτυλισμοί η και μαύρες τεχνικές ξένες στην κλασική Ευρωπαϊκή μουσική παιδεία μέχρι το 1970.
Στο χώρο αυτό οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις τεράστιες, η δε μυθολογία επίσης, θεμιτό θα πείτε, εξάλλου είναι διαλεκτική.
Όμως αυτό που επενέργησε ως τροχοπέδη σχεδόν για δυο δεκαετίες από το 1960-1965 και από το 1970-1976, ήταν το ανύπαρκτο ταλέντο και η βλακεία των "σπουδαγμένων" Ευρωπαίων μουσικών με τα κολάρα των κολεγίων και τις "μεταφυσικές" κλασσικές σπουδές (πάνω στην κιθάρα που η βάση της είναι οι συγχορδίες 1ης, 2ας & 3ης), που μπήκαν απ΄το παράθυρο χωρίς να είχαν θέση στο χώρο, ούτε γνώση που μπήκαν γιατί και για ποιο λόγο. Στον ηλεκτρικό ήχο "ξέπεσαν" γιατί η Ευρωπαϊκή μουσική μεταπολεμικά έπαψε να απασχολεί τη μουσική βιομηχανία μιας και στερούνταν των τριών βασικών παραμέτρων, της καινοτομίας, της τέλματος των τοπικών τους μουσικών ρευμάτων και της ανησυχίας της της νεολαίας.
Ήταν οι ίδιοι που νόμιζαν πως η κιθάρα στο Rock n Roll είναι μια απλή και μάλλον μέτριας αξίας ιστορία και έπρεπε να εισάγουν με το ζόρι σε αυτό, το μουσικό βάλτο της Ευρωπαϊκής κουλτούρας (που κατά βάση είναι και δωρικός και εκκλησιαστικός), για να φέρουν τάχα μου δήθεν τον ηλεκτρικό ήχο στο απόγειο της "ποιότητας". Ήταν αυτοί που σε μια ξένη για τα ευρωπαϊκά προτεσταντικά και καθολικά πρότυπα μουσική, το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, που επέβαλαν οτιδήποτε το μεταφυσικό και τεχνικά άσχετο με το εν λόγω, με αποτέλεσμα να βάψουν με τις πορδές τους κάτι αντιαισθητικά album ως φρέσκα αυγά, που έχουν ναι μεν έχουν τεχνική και αξία, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με την αισθητική του Rock n Roll. Είναι τόσο Rock n Roll, όσο η Σελήνη είναι αστέρι επειδή λάμπει και μάλιστα ενίοτε.
Ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, δεν είναι απολλώνια, αλλά διονυσιακή (και μάλιστα βαριά) έκφραση χωρίς καθόλου μεταφυσικά χαρακτηριστικά. Εκφράζει δυνατές εντάσεις όπως το δράμα, το αδιέξοδο, την έκφραση αγωνίας και χαράς από κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, μέχρι το αχαλίνωτο σεξ. Να σημειώσουμε εδώ πέρα ότι σε ολόκληρο το rock n roll ως μεταλλαγμένο rythm n blues, δεν υπάρχουν ταμπού.
Όσο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, γίνεται πιο μαύρο ακόμα και από λευκούς, τόσο αυτό είναι πραγματικά αξία μεγατόνων και όσο η Free, Modern, Acid, Jazz και το Avant Garde πλησιάζουν το rock n roll στην κιθάρα, τόσο αυτό αποθεώνεται σε είδη που από το 1965 και μετά με δασκάλους τους MC5, Stooges, Velvet Underground, Misunderstood, 13th Floor Elevators, Ramones, New York Dolls και άλλους όπως ο τεράστιος Zappa, o μοναδικός Peter Hamil, η ο επίσης τεράστιος Johny Cash. Φυσικά υπήρχαν και άλλα δείγματα γραφής που δεν είναι της παρούσης .
Αυτό το είδος του Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, στην Ευρώπη με τους καλά σπουδαγμένους κιθαρίστες και μουσικούς δε μπορούσε να κινηθεί πρωτοποριακά ως τέτοιο και πριν το 1965 με την pop κουλτούρα των Bealtes, Stones κοκ, και μετά το 1969 με το progressive rock με τις ακατάσχετες, μακρόσυρτες και εξευρωπαϊσμένες "σονάτες" που για βασικό όργανο είχαν τα πλήκτρα και το εκκλησιαστικό όργανο παίζοντας σύνθετα πολύ ευρωπαϊκά πράγματα, ξένα εντελώς προς την μπλε νότα με κυρίως συγχορδίες(1ης, 2ας και 3ης) στην ηλεκτρική κιθάρα η οποία από πρωταγωνιστής πέρασε σε δεύτερη μοίρα κρατώντας τους ρυθμούς και την αρμονία.
Σε αντίθεση με το Progressive Rock, αλλά πάντα στην ίδια όχθη με τους σπουδαγμένους μουσικούς και τις υπερφίαλες ιδέες, αλλά με πρωταγωνιστή την κιθάρα και με ροπή προς την Blue Note(όχι την εταιρεία) αυτή τη φορά ήρθε το Hard Rock με τα σχήματα των 70's πάλι με την ίδια λογική αλλά με πολλά σόλα στην κιθάρα. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από αυτά τα σχήματα ήθελαν 2 κιθάρες, μια lead και μια rythm για να κρατάει η δεύτερη τους ρυθμούς, γιατί και τα δυο μαζί ήταν αδύνατον να γίνουν από απόφοιτους Ωδείων που δεν ήταν και τόσο βιρτουόζοι. Αυτά μόνο ο Segovia ως βιρτουόζος της κλασικής κιθάρας μπορούσε να τα πραγματοποιήσει αλλά δεν ήταν ποτέ ροκ, ούτε δήλωσε κάτι τέτοιο ουδέποτε.
Πάντα οι Ευρωπαίοι από το 1960 είχαν αυτό το σύμπλεγμα, ότι δε μπορούσαν να κατανοήσουν το νέο κόσμο και τη blue note, αδυνατούσαν να κατανοήσουν ότι η Jazz και το Blues είναι εξίσου σημαντικό με την Κλασική μουσική και ότι οι κανόνες είναι άλλοι σε ρυθμούς, τεχνικές και πιασίματα κάνοντας συνεχώς το ίδιο ατόπημα.
Ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues είναι Punk. Από τις πρώτες Garage Rock μπάντες των 1950-1960, μέχρι που και αυτό διαφοροποιήθηκε ως πιότερο βρώμικο, σκληρό και άκομψο από τους τεράστιους Stooges και MC5 που επηρέασαν ότι πιο σημαντικό έχει βγει έως σήμερα, όπως και την σημαντικότερη δεκαετία του Rock n Roll την δεκαετία του 1980. Ήταν αυτοί οι πρωτοπόροι που έθεσαν τα Riffs(Power Chords) στην ηλεκτρική κιθάρα ως θέσφατα ακολουθώντας τους μεγάλους του Rythm n Blues.
Όπως ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι Punk, έτσι διαλεκτικά και ολόκληρο το Punk είναι το ίδιο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο αστικό Rythm n Blues!!!
Ολόκληρο το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι κυρίως τα Riffs, οι (διχορδίες, τριχορδίες, η Power Chords, η συγχορδίες της 5ης, τις οποίες δεν τις αναγνωρίζουν οι δασκάλοι του χτες), οι ακούρδιστες νότες(με η χωρίς G-Tuna), οι μαύρες συγχορδίες, η black chords (4th, 6th, 7th, 8th, 9th,10th,11th,12th,13th,14th chords), οι ακατάσχετοι δακτυλισμοί (Riffs) και τα διάφορα κουλά που ακόμα και οι καθηγητές της κιθάρας αδυνατούν να κατανοήσουν. Ακόμα και σήμερα διδάσκουν στους μαθητές τους, άσχετα ξεπερασμένα και παρακμιακά πράγματα. Μαθαίνουν στους μαθητές τους για Rock n Roll, κάτι "παρωδίες" σχήματα όπως οι τους Doors, η τους Zeppelin και τους λεγόμενους "κλασικούς", που μόνο κλασσικοί δεν είναι. Το βαρετό και χωρίς περιεχόμενο Progressive των Eloy, Genesis, Yes και το Pub Rock των ξεπερασμένων παρασάγκας Jethro Tull...Όλοι μαζί οι παραπάνω δεν κάνουν τον Johny Cash μόνο του, αλλά που να τον μάθουν κι αυτόν, αρέσκονται στην μελοποίηση της ομηρικής ποίησης στον ηλεκτρικό ήχο, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα!!!
Το πιο σημαντικό κομμάτι του το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι τα Riffs, οι power chords της 5ης μαζί με τις μαύρες συγχορδίες η black chords (4th, 6th, 7th, 8th, 9th,10th, 11th,12th,13th, 14th chords) και όχι chords της κλασσικής Ευρωπαϊκής παιδείας(1st, 2nd, 3rd), όσο γι αυτούς που μας έκαναν τα μέζεα μπαλόνια με την αξία των μεγάλων κιθαριστών του hard rock, τους λέμε ένα...
Όσο αξίζει ένα τραγούδι των Ramones ως σύλληψη, σύνθεση και ως τεχνική στην κιθάρα, δεν αξίζουν όλα τα τραγούδια των κλασσικών και μάλιστα όλων μαζί συναθροιζομένων...
Το παραμύθι ότι οι Ramones, η οι τεράστιοι Clash έπαιζαν σε 3 ακόρντα είναι για αφελείς, ημιμαθείς και μάλλον εμπαθείς που διαστρεβλώνουν όλη την αξία των παραπάνω και που ουδέποτε έχουν παίξει έστω και σε μια χορδή μία νότα. Πρώτον όλοι οι παραπάνω δεν έπαιζαν σχεδόν ποτέ με τα κλασσικά ακόρντα(1st, 2nd, 3rd chords), (η ακόμα και όταν έπαιζαν με αυτά) το έκαναν τόσο σπάνια που δεν αποτελούσε ούτε καν εξαίρεση και δεύτερον, τα Riffs οι PowerChords(5th chords) με τα οποία έπαιζαν άλλαζαν τις οκτάβες πάνω κάτω και συνεχώς με ταχύτητες τουλάχιστον διαστημικές.
Τέλος καμία μουσική(ως είδος υπό τη μορφή τραγουδιών) του κόσμου, όσο "χαμηλής" στάθμης και να είναι αυτή(αυτό ορίζεται από την στατική έκφραση του είδους που πραγματοποιεί σε πρωτόγονες και πρώιμες ανθρώπινες ανάγκες), δεν γίνεται να μην είναι τέχνη. Ακόμα και τα εμπορικά τραγούδια χορευτικής φύσης που μιλάνε για ότι πιο χαζό υπάρχει έχουν στοιχεία τέχνης και υψηλής τεχνικής που όμως χάνεται γιατί παραμένει μαι συνθηματολογία της πλάκας.
Η Τέχνη είναι κατά βάση συνθηματολογία και η επιστήμη επιχειρηματολογία και όσο η πρώτη τείνει προς την δεύτερη, τόσο έχουμε αριστουργηματικά δείγματα γραφής, μεγάλα και ανεπανάληπτα σε βάθος, ύψος, πλάτος κοκ.
Το Rock n Roll ως μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο που όσο αγκαλιάζει τις κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες, την ίδια την ιστορία της σύγχρονης ανθρώπινης έκφρασης τόσο η συνθηματολογία προσεγγίζει την επιχειρηματολογία, δηλαδή η τέχνη την επιστήμη, τόσο αυτό θα συνεχίζει να γράφει λαμπρή ιστορική πορεία στο μέλλον.
Όσο το σύνθημα φτιάχνει ρυθμούς και μελωδίες μακρυά από την στενοκεφαλιά της μικροαστικής Δυτικής Ευρώπης, τόσο θα ανακαλύπτουμε αξιόλογα πράγματα. Αυτό που μας έδωσε (και) ως τέχνη (και) ως τεχνική το Rock n Roll ως ένα εξελιγμένο και μεταλλαγμένο Rythm n Blues, είναι τα Riffs, οι (power chords) και όλες οι άλλες μαύρες συγχορδίες από την 4η και μετά, σε αντίθεση με τα ξεπερασμένα ευρωπαϊκά chords της 1ης, 2ας και 3ης, την "βρομιά", την παραμόρφωση και τον ευθύγραμμο ήχο της μητρόπολης, κόντρα στις υπερβολικές εκκλησιαστικές και προτεσταντικού τύπου Ευρωπαϊκές κυκλικές μελωδίες που θυμίζουν αυτοκρατορικές και βουκολικές σχέσεις παραγωγής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου