"181827" Δηλαδή, 18 Σόλo, σε 18 τραγούδια. Μια ιστορία 27 χρόνων.

18 Sοlo στην κιθάρα [από τραγούδια που είχαμε γράψει από το 1989-1992(3), 1993(1), 1995-1996(12), και δυο ολόφρεσκα του 2017], ξαναμπήκαν σε τάξη. Στη γωνία περιμένουν άλλα 4 νεότερα. Μερικές διορθώσεις στους στοίχους, μπόλικες αλλαγές στις ενορχηστρώσεις(όποτε έχουμε live η ηχογράφηση) και στην επικείμενη παραγωγή(εφέ στο μπάσο και στις κιθάρες), μιας και τα 4 πρώτα τα είχαμε παίξει σε 2 διαφορετικές μπάντες που συμμετείχαμε.
Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι το ένα από αυτά είχε παιχτεί και σε live όταν υπηρετούσαμε τα Ελληνικά Στρατά και δεν είχαμε ποτέ εικόνα πως παίχτηκε μιας και η Igloo καραδοκούσε. Το μόνο σίγουρο, ότι ήταν χωρίς στοίχους γιατί δεν τους είχαμε ακόμα προλάβει να τους παραδώσουμε μιας και μας πρόλαβε η κατάταξη μέσα την περίοδο που κάναμε πρόβες.
Το συγκεκριμένο τραγούδι, έμεινε ένα ορφανό κομμάτι χωρίς στοίχους, δηλαδή δεν έγινε τραγούδι στις πρόβες, μιας και δεν είχαν προλάβει να μπουν οι στοίχοι και φυσικά δεν είχαν μπει ούτε τα σόλο. Ήταν το μόνο που είχε υιοθετηθεί από το συγκρότημα των "Rainy Days", ως δικό μας κομμάτι και όχι ως τραγούδι, κάτι που ήταν λογικό μιας και ο ένας μήνας ήταν μήνας ψυχολογικής κυρίως προετοιμασίας μιας και μας περίμενε το ΚΕΕΔ "Ειδικές Δυνάμεις" να παρουσιαστούμε και μετέπειτα το Πυροβολικό για να υπηρετήσουμε τη "μαμά" πατρίδα.
Το δεύτερο σχήμα οι "Band of Guerillas" που συμμετείχαμε, ήταν επίσης βραχύβιο, ωστόσο όλα τα τραγούδια ήταν καλά προετοιμασμένα και σε τάξη(με ρεφραίν, κουπλέ, σόλο, αρχή μέση και τέλος), αλλά διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη μιας και οι υπόλοιποι, είτε πήγαν στρατό, είτε έφυγαν για δουλειές και μεταπτυχιακά στο εξωτερικό.
Η τρίτη και τελευταία απόπειρα ήταν από τον Μάρτη του 1995, η οποία κράτησε μέχρι το τέλος του 1997, ήταν με τους "Red Bullet Machine", με session μουσικούς στη 2η κιθάρα και στο μπάσο(ήταν επαγγελματίες μουσικοί με πτυχία κοκ, οι οποίοι ήθελαν να "ξεχαρμανιάσουν" παίζοντας alternative rock, punk, Hardcore, No Wave, Paisley Underground, Disirt Punk κοκ, μιας και για να ζήσουν έπαιζαν σε σκυλάδικα, με σταθερά και μόνιμα μέλη τους υποφαινόμενους και τον ντράμερ... Την περίοδο αυτή γράψαμε 12 τραγούδια και ήταν έτοιμα για την ηχογράφηση(είχαμε κλείσει studio στην Αθήνα) μιας και στα Χανιά δεν υπήρχαν σοβαρά studios, ενώ προετοιμαζόμασταν να παραδώσουμε το demo μόλις αυτό ηχογραφούνταν, όποτε αυτό έβγαινε σε δυο μεγάλες "ανεξάρτητες εταιρίες που είχαμε αποτανθεί και ήταν εύκολο μιας και εργαζόμασταν στο ραδιόφωνο παράλληλα με τις σπουδές.

Όπως και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, πάλι όλα πήγαν στραβά, το σκυλάδικο που απασχολούσε τους δυο μουσικούς απέλυσε το προσωπικό, μαζί με όλη την ορχήστρα, γιατί δεν έπαιζε τους "αετούς που πετούν στον αέρα", αλλά προτιμούσε να παίζει αυτούς τους αετούς που είναι χωρίς φτερά. Φυσικά το ένα μπορεί να ήταν, είναι και θα είναι αριστούργημα και μιλάμε για το τραγούδι του Χατζιδάκι και το άλλο μια αηδία και μισή, που δε θέλουμε ούτε καν να εκφέρουμε το όνομα του "αηδού" του για ευνόητους λόγους(ο Γιαραμπής φυσικά να τον κάνει αοιδό, που θέλει πολλά κιλά από μέζεα, ενώ ο  "αηδός" είναι τα ίδια τα μέζα)!!! Η ενέργεια αυτή γέμισε τη μπάντα (Red Bullet Machine), σκέτη απογοήτευση και ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του, ενώ αυτή διαλύθηκε με προοπτικές αυτοπαραίτησης που τις βρήκαμε μπροστά μας στο μέλλον....
Έκτοτε μάθαμε και μπάσο και προσπαθούσαμε μέχρι το 2000 να τα ηχογραφήσουμε, αλλά εις μάτην, με αποτέλεσμα να πουληθεί μια ηλεκτρική κιθάρα Ibanez(300.000 δρχ όσο όσο και η οποία έχει αγοραστεί με βάρβαρα και ανασφάλιστα νυχτέρια) και το Μπάσο ένα Aria των 75.000 δρχ και αυτό όσο όσο....
Τα χρόνια πέρασαν και οι υπόλοιπες 3 κιθάρες άρχιζαν να αραχνιάζουν να ξεβάφουν και νταγκώνουν, καμιά θέληση και καμία διάθεση για κάτι...
Οι ταμπλατούρες με τους αγγλικούς στοίχους παρέμεναν κρυμμένες στην βιβλιοθήκη μαζί με αυτούς και ευτυχώς που υπήρχαν καταγεγραμμένοι, γιατί θα τα είχαμε ξεχάσει όλα αυτά που πριν μερικά χρόνια τα είχαμε βαθιά μέσα μας, μέχρι την Άνοιξη του τρέχοντος και μετά από πολλά πεσίματα για πρόβες ήδη από το τέλος του 2015, από 2 φίλους πρώην μέλη μεγάλων αγγλόφωνων σχημάτων που ζουν εδώ μόνιμα.
Τελικά στο "καμάκι" για μπάντα μάλλον πέφτεις εύκολα όταν οι άμυνες έχουν πέσει και οι επιθέσεις ακόμα και αν δεν είναι κατά κύματα σε χτυπούν κατευθείαν στο ΚΝΣ, κυρίως γιατί το μικρόβιο ποτέ δεν εξαλείφεται οριστικά, αρκεί να πιάσεις τη γαμημένη την κιθάρα(η οποιοδήποτε μουσικό όργανο) που είναι πολύ σπουδαίοι εραστές κι αυτό δεν αλλάζει και έτσι γεννήθηκαν οι "Seaside Commissars"!!!

Αυτές τις μέρες μετά από 6 περίπου μήνες εντατικής δουλειάς, δουλέψαμε τα solo της lead κιθάρας, από 18 κομμάτια αποκλειστικά δικά μας, solo που είχαμε σχεδόν ξεχάσει και μάλλον ηθελημένα και μέσα σε 18-20 ώρες ελεύθερου χρόνου να έχουμε κάψει φλάντζες και το εσωτερικό του κρανίου σε όλους τους λοβούς για να είμαστε έτοιμοι ως Seaside Commissars για την ηχογράφηση την Άνοιξη του 18, καλώς εχόντων των πραγμάτων!!! Το καλό της υπόθεσης έγκειται, στο ότι μια πολύ καλή μας φίλη, επαγγελματίας μουσικός και καθηγήτρια Βυζαντινής μουσικής, χρόνια χωμένη στις ηχογραφήσεις και επιστήθια συνεργάτης μεγάλου ονόματος κρητικού μουσικού από το 1990, η οποία μας άκουσε(και δεν τρελαίνεται για το rock n roll), έμεινε με ανοιχτό στο στόμα με τις μουσικές και τις εναλλαγές που έχουν στα τέμπο δηλαδή στους ρυθμούς, στον ήχο και φυσικά στο δέσιμο.
Όλα αυτά τα χρόνια στα τραγούδια μας εμπεριέχονται οι επιρροές μας στο χώρο της ηλεκτρικής μουσικής και στον αγγλικό στοίχο που ΄και κοινωνικός και πολιτικός και προσωπικός ήταν και είναι.
Μπάντες όπως οι Fugazi, No Means No, Hasker Du, Savage Republic, Sonic Youth, Rain Parade, Thin White Rope και από την Ελλάδα oi Deus Ex Machina, οι Ηoneydive και οι Make Believe είναι παντού παρούσες στον ήχο μας και δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά
Η δική μας εμπειρία και όλων όσων αγαπούσαμε πολύ το cinema, rock n roll και τη γραφή που προσέκρουε σε μια σειρά από λιμενοβραχίονες που η αρχή τους ήταν αυτά δεν έχουν κέρδος.
Η εμπειρία δεν είναι μόνο δική μας, αλλά και άλλων και της γενιάς μας και νεώτερων από μας γενιών, αλλά και της νέας γενιάς που θέλει να εκφραστεί γιατί τα κύτταρα του οργανισμού τους το ζητούν και δεν έβρισκαν πεδίο αναφοράς, η κλειστές πόρτες.
Η αγάπη των πιτσιρικάδων για τη μουσική έχει καταλήξει στις χύτρες ταχύτητας της Ευρωπαϊκής μουσικής βιομηχανίας και των show, που δεν είναι απαραίτητο ότι εδρεύουν μόνο στα κανάλια υψηλής τηλεθέασης. Όσο και να προσπαθούν με κόπο και με πολύ χρόνο και χρήμα τα νέα παιδιά, να κάνουν κάτι, στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία ελπίδα. Για να προάγουν τα ταλέντα τους και ειδικά στην επαρχία(την ονόμασαν περιφέρεια), όπου τα studios δε φέρνουν κέρδη και δεν υπάρχει καμία υποδομή για τίποτα, αναγκάζονται να πάνε να τραγουδάνε ότι να ναι, με κριτικούς τους ατάλαντους της show bizz και μετά στον κάδο ανακύκλωσης....