Η περί ης ο λόγος (Κολλεκτίβα της Σελήνης)

Εκπομπή Απαγορευμένη Ζώνη Χανιά Fm 88,8, ο υπογράφων είναι ο σκακιστής...

Στις 10 Νοέμβρη του 1988 και σε εφηβική ηλικία ξεκίνησε ένα ταξίδι που θα μας συντρόφευε για είκοσι χρόνια, τόσα όσα έκανε το alt-rock ταξίδι στην Ελλαδική επικράτεια και που στην πραγματικότητα ήταν και το πρώιμο τέλος του rock n roll στην εν λόγω και όχι μόνο.

 Η παραπάνω ημερομηνία συμβάδιζε με την αναγκαιότητα να παίξουμε πράγματα που δεν άνηκαν στο χώρο του classic rock, του New Wave of British Heavy Metal, του Hard Rock, Art/Progressive/Pub Rock που ήταν τότε της μόδας, και το γεγονός έγινε εντελώς τυχαία χωρίς τη θέληση μας(δεν το φανταζόμασταν και δε θεωρούσαμε ότι αξίζαμε τέτοια αναβάθμιση και αναβάπτιση προώθηση επειδή ήμασταν φαν των Clash). Πραγματοποιήθηκε οργανωμένα και συντονισμένα στον παλιό Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο και από εκεί ξεκίνησε μια περιπέτεια που άλλαξε τη ζωή μας. Να σημειώσουμε εδώ πέρα, ότι αυτό που κάναμε ήταν αρχικά μια συλλογική εκπομπή με τον τίτλο "Απαγορευμένη Ζώνη", που άλλαξε πολλούς τίτλους και συντελεστές μέχρι το 1991 όπου και μεταπηδήσαμε στον Κρήτη Fm 101,5 με νέους συντελεστές και εμπειρία που αποδείχτηκε βάλσαμο!

Πολύ πριν φτάσουμε εκεί, η μουσική μας παιδεία κινούνταν σε τρεις άξονες, όπως στα περισσότερα πολιτικοποιημένα σπίτια σε όλη την πρώτη μεταπολιτευτική δεκαετία. Στην Κλασική Μουσική και στην Jazz από άποψη παιδείας, στους Κλασσικούς Έλληνες συνθέτες από θέση οικογενειακής μουσικής ιδιοσυγκρασίας και το Κρατικό Τοπικό Ραδιόφωνο της ΕΡΤ στα ΑΜ, που μας συντρόφευε με Καλαντζή, Λοϊζο και Μικρούτσικο στο πρωινό και όταν δέναμε τα παπούτσια μας και ετοιμάζαμε τη σάκα μας για το σχολείο. 

Μουσικά ήταν όλα μέλι γάλα και αδιατάρακτα μέχρι το καλοκαίρι του 1985, όταν είχαμε αρχίσει να πρώτο-ακούμε στα Γυμνασιακά χρόνια (χωρίς να μας ενθουσίαζαν ουδέποτε) αφενός μεν την εκπομπή του Γ. Πετρίδη αφετέρου δε, τους πρώτους μας "κλασικούς" rock δίσκους που τους είχαμε πάρει απ' τα μαζεμένα χαρτζιλίκια του σχολείου που προορίζονταν αρχικά γι αλλού(κυλικεία κλπ), μόνο και μόνο για να διαπιστώσουμε τι σόι "φαινόμενα" ήταν εκείνα τα "μεγάλα σχήματα" του ROCK που μας έλεγαν κάτι μαλλιάδες με κάτι πέτσινα στην ομάδα Μπάσκετ που παίζαμε και στο Καράτε που πηγαίναμε από τότε, λέγοντας μας παλαιολιθικούς επειδή γουστάραμε και γουστάρουμε ακόμα το Μίκη. Για να μη μακρυγορούμε τα περισσότερα σχήματα που τα γνωρίζετε όλες και όλοι σας, (να μη σπαταλάμε άδικα το χρόνο μας άδικα στο ταξίδι στο χρόνο με αυτά), αποδείχτηκε ότι δεν μας έλεγαν (όχι απλά κάτι), αλλά τίποτα στην κυριολεξία, ούτε μουσικά, ούτε στιχουργικά, άλλες συχνότητες αυτά, άλλες εμείς. Τα θεωρούσαμε και τα θεωρούμε ακόμα και σήμερα τόσο ξένα, που θα πουλούσαμε ευχαρίστως εκείνους τους πενήντα πρώτους μας ροκ δίσκους,εκτός των δυο πρώτων των Pink Floyd,Misunderstood,3th Floor Elevators,Velvet Underground και του Bruce Springsteen αλλά ότι αγοράσαμε με στερήσεις και με πολύ μεγάλη δυσκολία δεν το σκοτώνουμε επειδή δε μας αρέσει.

Ο δίσκος που άλλαξε το ροκ εντ ρολ

Έχοντας καταλήξει ότι λίγα πράγματα αξίζουν στο ροκ,όσον αφορά τα δικά μας αισθητικά κριτήρια,ένα απόβραδο του Σεπτέμβρη του 1986 στην τότε τοπική ΕΡΤ στα μεσσαία(AM), από τη Μαρία(δε θυμόμαστε πια το επίθετο της) ακούσαμε αυτό που μας άφησε "ξερούς" γιατί διαπέρασε ηλεκτρικό ρεύμα ολόκληρο το κορμί μας, μας άφησε με ανοιχτό το στόμα πολύ ώρα και καθόρισε το υπόλοιπο της μουσικής μας ζωής, μέχρι και σήμερα, ίσως και για πάντα. Να σημειώσουμε ότι ζωγραφίζαμε ανέμελα ανάμεσα σε δυο κρεβάτια και τα χάσαμε στην κυριολεξία που η ζωγραφική πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Δονούσαν όλα μας τα κύτταρα, τι αριστούργημα ήταν αυτό, ποιο είναι αυτό το τραγούδι, ποιος το έλεγε τελικά; Αυτό το τραγούδι ήταν το “Pretty Vacant” των Sex Pistols, από τον σπουδαιότερο δίσκο όλου του ηλεκτρικού ήχου και όλων των εποχών. Θυμόμαστε ότι ψάχναμε εναγωνίως για άδεια κασέτα να το ηχογραφήσουμε και ότι προλάβουμε απ΄αυτό!!! Το τηλέφωνο μόλις είχαμε συνδέσει πρόσφατα για πρώτη φορά και δεν τολμούσαμε να καλέσουμε, εξάλλου δεν έδιναν τότε τις γραμμές. Τη Μαρία λοιπόν την ακούγαμε κάθε που έκανε εκπομπή κάθε Πέμπτη, και την ευχαριστούμε γιατί μας έβαλε στο σωστό δρόμο, τη μια οι Sex Pistols, την επομένη οι Clash, τη μεθεπομένη οι  New York Dolls, την παραμεθεπόμενη οι Stooges, MC5 κοκ, μουσικά φτάναμε στα επίπεδα της exctacy και της nirvana, αρχίσαμε να αμφισβητούμε τα πάντα, πετάξαμε στα σκουπίδια, τις αηδίες

κάτι Metal Hamer, κάτι Ποπ &Ροκ και τότε τελειώσαν μια για πάντα κάτι σχήματα όπως οι Zepellin, Deep Purple και Scorpions που ποτέ δε μας άρεσαν, αλλά θα ήσουν ξενέρωτος στην παρέα, αν δεν έλεγες γι αυτούς!!!

Οι πρώτοι μας alt rock δίσκοι, όλοι οι κλασσικοί δεν έκαναν ένα απ΄αυτούς!!!

Αυτά που έρχονταν στα αυτιά μας δεν τα έβρισκες στα δισκάδικα, κάτι λίγα στο παλιό "Απόγειο", η από παραγγελίες από Αθήνα, Θεσσαλονίκη και κυρίως εξωτερικό, μαζί με φανζίν όπως το Rollin Under, τις "Σκιές του B 23" και φυσικά τον Ήχο του Καββαθά, λίγο αργότερα το Audio που κάθε μήνα ανελλιπώς αγοράζαμε, αυτές ήταν οι πηγές μας. Πιάσαμε δουλειά σε φυλλάδια ταυτόχρονα με το Λύκειο και μαζεύαμε τα χρήματα μόνο για δίσκους, φανζίν, βιβλία και σινεμά. Όλα τα χρήματα πήγαιναν εκεί(ωραία χρόνια), μαζί με

τα χαρτζιλίκια του κυλικείου. Μέσα σε ένα χρόνο είχαμε φτάσει να έχουμε μια δισκοθήκη που μας έκανε πολύ περήφανους.

Μετά αγοράζουμε μια κλασσική και δυο ηλεκτρικές κιθάρες και αρχίζει και η αναμετάδοση του  τέταρτου προγράμματος της ΕΡΤ και του 902 πολύ αργότερα.

Χωρίς να το έχουμε καταλάβει στην τρίτη τάξη του Λυκείου, είχαμε φτάσει να έχουμε γνώσεις που  δεν τις θεωρούσαμε και τίποτα το ιδιαίτερο για σχήματα που οι περισσότεροι είχαν άγνοια, δεν μας χωρούσε η πόλη, ο Μύθος, το Canale Club και το Club 61, μαζί με τη Μάγια δεν μας ικανοποιούσαν, ξενέρα πραγματική, σε μια πόλη που είχε πληθώρα από ροκ στέκια.

Περνούσε ο καιρός και πλησίαζε και χρονιά των πανελληνίων, και που μυαλό για να ακούμε τα προγράμματα κασέτες στα rock bar της εποχής, ήταν λογικό και φυσικό, ότι δε μας έφταναν δυο με τρία τραγούδια στις Σαββατιάτικες εξόδους, δεν μας ικανοποιούσε τίποτα, ούτε οι κοπέλες που μας γούσταραν τότε(να είναι καλά όπου και αν είναι, τό ερώτημα είναι πως την πάλευαν μαζί μας και είναι ένα θέμα ακόμα και σήμερα)!!! Ξεκινώντας η χρονιά και η τότε οργάνωση της ΚΝΕ της οποίας ήμασταν μέλη μας ζήτησε να κάνουμε μια εκπομπή, μια φορά την εβδομάδα στο σταθμό που είχε δημιουργήσει στην Πλαστήρα 10 στον 3ο Όροφο, το θεωρήσαμε πλακίτσα και δεν δώσαμε καμία σημασία, όμως έγινε πραγματικότητα.

Στο κεφάλι μας μέσα μας φάνηκε κάτι σαν βαρίδι που δε μπορούσαμε να το σηκώσουμε και μαζί με την προετοιμασία για τις σπουδές (αυτό είναι η Γ΄ Λυκείου) έρχεται και το ραδιόφωνο, τα αφιερώματα, τα κείμενα, η προετοιμασία των εκπομπών και να σε ακούνε κάθε απόγευμα Παρασκευής 6-8μμ, γνωρίζοντας ότι όλη η Γ΄ Λυκείου ήταν συντονισμένη στο Χανιά fm 88,8 και να τρέμεις σύγκορμος(αυτό κι αν ήταν βάπτισμα του πυρός).

Τα μετά-λυκειακά χρόνια περνούσαν με τις σπουδές ευτυχώς εντός της Κρήτης και ταυτόχρονα βρέθηκε ένα επαγγελματικό ραδιόφωνο που μας πλήρωνε καλά τόσο ώστε να πληρώνεται το ΙΙΕΚ και το μεταφορικό έργο ανάμεσα σε Χανιά και Ρέθυμνο στα Περιβόλια(το Πανεπιστήμιο δεν είχε ακόμα μετακομίσει στο Γάλλο) και μέχρι το καλοκαίρι του 1990 είχαμε  καταφέρει να δούμε live Nick Cave, Pixies Cris Cacavas, Diet Pretty, Savage Republic, Residents, ΕΧ(Άμστερνταμ), Cure(Τορόντο) και Ramones(Νέα Υόρκη στο θρυλικό CBGB's), ήμασταν δεν ήμασταν 20 χρονών και είχαμε δει πράγματα που κάποιοι κάνουν μια ζωή να τα κάνουν!!!

Περνώντας ο καιρός αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι κάτι επηρεάζαμε κι εμείς, γιατί οι εκπομπές που ήταν άλλου είδους ροκ ήταν συνεχώς σε μια επιθετική εναντίων μας γραμμή κι ευτυχώς είχαμε τη στήριξη του τότε υπευθύνου του Κρήτη Fm, γιατί τότε καταφέραμε να βάλουμε στο πρόγραμμα του σταθμού δυο ακόμα φαν των μουσικών μας αλλά από το χώρο του New Wave τον Ανδρέα Ορφ. και τη Γιούλη Ματσ. , είχαμε προωθήσει κόσμο, άλλοι έμειναν, άλλοι δεν προχώρησαν.

Εκείνη την εποχή παίζαμε μουσικές που ακόμα και σήμερα απορούμε πως τις βάζαμε και που βρίσκαμε όλο αυτό το "θράσος". Σήμερα τα περισσότερα συγκροτήματα είναι δημοφιλέστατα και καθιερωμένα, αλλά τότε μας βγήκε η ψυχή για να τα προβάλλουμε. Το να παίζεις ακόμα και Pixies, δε λέμε για Celibate Fifles ήταν τουλάχιστον εξωπραγματικό, ειδικότερα σε μια εποχή που απ΄ τη μια βασίλευε ο Αντύπας(όχι ο Μαρίνος) και απ΄ την άλλη οι Rolling Stones και ο James Brown είτε ο ίδιος, είτε με τα γνωστά prototechno που πότε τον ήθελαν νεκρό, πότε βασιλιά, πότε να κάθεται, πότε να χορεύει κοκ. Απ΄ το πανεπιστήμιο το πρωί και απ΄ το Ρέθυμνο στη σχολή(ΙΙΕΚ) στα Χανιά το απόγευμα, κι από  εκεί τα μεσάνυχτα εκπομπή, για 3 χρόνια ο μέσος όρος ύπνου ήταν 3-4 ώρες ημερησίως για 8 μήνες το χρόνο, τους υπόλοιπους τέσσερις προπονήσεις, κολύμπι και το συγκρότημα που εμείς παίζαμε, στην κυριολεξία είχε διαλυθεί ο μεταβολισμός μας, αλλά χαλάλι!!!

Αναρίθμητα περιστατικά συνέβησαν στο ραδιοθάλαμο του Κρήτη Fm τότε, μέχρι να καθιερώσουμε αυτού του είδους τις μουσικές, και που να φανταστεί κανείς ότι τότε ο εν λόγω σταθμός είχε πάνω από 55% ακροαματικότητα σε μια πόλη των 115.000 τότε μαζί με τα προάστια. Απέναντι μας, όλοι οι “σκυλάδες” , όλοι οι μοντέρνοι τύπου Σάκη, όλο το κλασσικό ροκ, και η μαύρη χορευτική μουσική, στήριξη μας ο υπεύθυνος του σταθμού που αναφέρουμε παρακάτω και φυσικά τα νέα παιδιά που ήρθαν, άλλα από εμάς και άλλα από μόνα τους, καθώς και η εκπομπή “Μάνα μας κλέψαν το Τρακτέρ...κι έμεινε χήρα η φρέζα”, που κάναμε πλάκα με το σκυλάδικο και με το μοντέρνο τραγούδι της εποχής!!!

Όταν το 1992 μετακόμισε στα τότε νέα studio του Κρήτη fm 101,5 στην οδό Περίδου 10 στον 3ο Όροφο, και μετά από την εκπομπή του τότε υπεύθυνου Παναγιώτη Φραγγεδάκη  που έπαιζε μουσικές υψηλού επιπέδου,(τότε είχε βάλει acid jazz δηλαδή κορυφαία πράγματα που έντυναν το μαγκαζίνο του), παραθέσαμε ως πρώτο κομμάτι και ως πρώτο σχήμα της εκπομπής μας ένα τραγούδι των Sonic Youth,  ο εν λόγω σταμάτησε έκθαμβος και μας ρώτησε με έκπληξη ποιοι είναι αυτοί, μετά την απάντηση μας αναφώνησε εκστασιασμένος "τι μαλακίες ακούγαμε τόσα χρόνια" αμέσως μετά οι Buthole Surfers, οι Meat Puppets, οι Savage Republic, οι Dead Can Dance και επί ενός μισάωρου που προετοίμαζε τις διαφημίσεις και το πρόγραμμα της επόμενης μέρας, εκστασιασμένος και με θαυμασμό κουνούσε το κεφάλι του για τις εν λόγω μπαντάρες, λέγοντας “τι κομματάρες υπάρχουν κι εμείς έχουμε μείνει ακόμα στους Led Zepellin”!!!

Κάθε δίωρη εκπομπή ήθελε προετοιμασία πάνω από ένα 4ώρο και σε πολλές περιπτώσεις, έλλειψή χρόνου, την ώρα των κομματιών κατεβάζαμε τα τηλέφωνα και γράφαμε τα κείμενα πάνω στην τράπεζα του ήχου(κονσόλα).

Η “τελειότητα” των σχημάτων(πάντα κατ΄ εμάς) για να αναδειχθεί σε όλο της το μεγαλείο, έπρεπε να διαχύσεις πλούσιο ραδιοφωνικό λόγο, σωστή γλώσσα, σωστές μεταφράσεις και τότε δεν είχαμε τα tablet, ούτε και το internet, τότε με στυλό και χαρτί και με ορνιθοσκαλίσματα(υπήρχε το πρόβλημα χρόνου βλέπεις), έπρεπε να θυμάσαι και τι είχες γράψει, γιατί πολλές φορές δε βγάζαμε τα γράμματα μας και λέγαμε άλλα ντι άλλων, όμως κατά ένα περίεργο τρόπο, αυτός ο αυτοσχεδιασμός άρεσε σε πολύ κόσμο!!!

Αυτές οι πρωτόγνωρες μουσικές για να αποτυπωθούν στο κεντρικό και περιφερειακό νευρικό σύστημα έπρεπε στα κενά να ενισχύονταν από λόγο, για να ενισχυθεί με τη σειρά της η φαντασία του ακροατή, η ευθύγραμμη μουσική σε σχέση με την κυκλική είναι πιο δύσκολη στο αυτί και θέλει μαστοριά για να την προωθήσεις. Φυσικά όλο αυτό δεν γίνονταν αυθαίρετα, πάντα συνδεδεμένα με τους στοίχους, τους τίτλους και το περιεχόμενο του νοήματος που ήθελε το κάθε σχήμα να λανσάρει και εκεί έπρεπε να κάνεις τέχνη εσύ!!! Στα ενδιάμεσα των τραγουδιών, υπήρχε ο λόγος(που σε πολλές περιπτώσεις γίνονταν και κουραστικός, ξεπερνώντας και το 1,5 λεπτό, όμως έτρεχε σα νερό η πληροφορία για το κάθε σχήμα κυρίως μέσα απ΄ το περιεχόμενο του), δεν μιλούσαμε ποτέ πάνω στα τραγούδια. Δεν τα κόβαμε συνειδητά για να μπορεί να τα ηχογραφήσει κάποιος αν ήθελε στο κασετόφωνο του ότι του άρεσε και να το μάθει, γιατί εμείς το παίζαμε μια και άπαξ,έτσι η πλειοψηφία τελικά αγόραζε και το βινύλιο, αργότερα το cd.

Εκείνη τη εποχή είχαμε φτιάξει τόσο μεγάλο κοινό που αυτό πλέον καθόρισε και τις μουσικές του Rock Club Mythos, από Steve Muller Band - Social Distortion, από ΖΖ Top - Dead Kennedy's, από Supertramp - Ministry και συναυλία με τους Deus Ex Machina, να βλέπεις το σκληρό χεβυμεταλά που που πριν μερικά χρόνια δεν άκουγε τίποτα άλλο πέραν των Saxon να δονείται με τους Nirvana, τους Bad Relligion, Husker Du και Green Day το λες κι επιτυχία αυτό, ενώ με τα τηλέφωνα κάθε βράδυ σε κάθε εκπομπή δεν έβγαζες άκρη, ήθελες τηλεφωνητή. Τα “ευτράπελα” αναρίθμητα, μέχρι και γεμιστά μας είχαν φέρει στο κατώφλι της οικίας που κατοικοεδρέυαμε, δε συζητάμε για τις επιστολές που δεχόμασταν ταχυδρομικώς, κυρίως από σχήματα και εταιρείες, με κυριότερη την πρόταση συνεργασίας στην ΕΡΤ που ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση με αποτέλεσμα να χάσουμε το τραίνο, αλλά και “θαυμάστριες” χωρίς φυσικά να δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία!!!

Από το Nevermind the bollocks...στο Nevermind μια Ηπείρος, ένας Ωκεανός και μιαμιση δεκαετία δρόμος!!!

Καθ' όλη τη δεκαετία του 1990 και πριν και μετά τις σπουδές και μετά το στρατό, στο Χανιώτικο Ραδιόφωνο(Χανιά Fm 88,8 , Κρήτη Fm 101,5 ,Baby fm 101,85 fm, Top Channel 105 και ξανά Κρήτη Fm 101,5) είχαμε καταγράψει πάνω από 850 πρώτες ραδιοφωνικές μεταδόσεις σε όλη τη νότια Ελλάδα κάτω απ΄το λεκανοπέδιο της Αττικής φυσικά(αυτό αποτελεί από μόνο του άλλο πλανήτη) σε πράγματα που μέχρι τότε ήταν άγνωστα και σε όλο το φάσμα της λεγόμενης ανεξάρτητης σκηνής. Ανάμεσα σε αυτές των Nirvana(στο Nevermind εμείς τους βάλαμε πρώτοι σε τοπικό σταθμό σε Κρήτη, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα και νότια Πελοπόννησο στις 12,30 πμ της 16ης Σεπτεμβρίου του 1991, όταν η επίσημη κυκλοφορία του έγινε στις 24 του ίδιου μήνα), No Means No με Jello Biafra("The Sky Is Falling, and I Want My Mommy 1991”), Mudhoney(στο Piece of Cake τον Οκτώβρη του 1992) Off Spring(“Smash” 1994 & “Ixznay in the Hombre” 1997), Therapy? (στο “Troublegum” το οποίο κυκλοφόρησε στις 7/2/1994 και το είχαμε παρουσιάσει στις 5/2/1994 και με άδεια απ΄ το στρατό μάλιστα), Ex & Tom Cora (στο Scrabbling at The Lock τον Αύγουστο του 1991), Sugar, Butthole Surfers κλπ, δεν το κάναμε για αυτοπροβολή, εξάλλου τη μουσική την παίζουν οι δημιουργοί τους-όχι εμείς. Ότι κάναμε, το κάναμε γιατί θεωρούσαμε (και δεν το έχουμε μετανιώσει ποτέ), ότι παίζαμε πράγματα που κυρίως μας άρεσαν, ήταν πολύ μπροστά για την εποχή τους και σε κόντρα με τους μισούς συναδέλφους που μέχρι τότε ήταν προσκολλημένοι είτε στα ξεπερασμένα '60s, είτε στο Funk στην Soul και στις πιο παραπαίουσες καταστάσεις στο Classic Rock και στο NWBH. 

Βασικά θεωρούσαμε ότι ήταν στο αποκορύφωμα της εποχής που γράφτηκε το ίσως καλύτερο ροκ όλων των εποχών, από το 1975-2005, οι καλύτερες παραγωγές που στην συντριπτική τους πλειοψηφία ήταν από σχήματα μικρών ανεξάρτητων εταιρειών ΗΠΑ, Αυστραλίας, Ηνωμένου Βασιλείου, Καναδά, Νέας Ζηλανδίας, αλλά κι από εδώ, σχήματα και καλλιτέχνες που ακόμα και σήμερα τους ακούμε και το δάκρυ πέφτει κορόμηλο...

Με το κείμενο έτοιμο στο πέρασμα του επόμενου τραγουδιού & στους Rollins Band στην εκπομπή "Κολλεκτίβα της Σελήνης" 

Τον τελευταίο καιρό, τα τουλάχιστον 2-3 τελευταία χρόνια δεχόμαστε μια συντονισμένη φιλική επίθεση να ξεκινήσουμε κάτι που για μας έχει λήξει(άσε που δεν παίζει πια κανένα ρόλο), το ραδιόφωνο και την Κολλεκτίβα της Σελήνης, αυτό έχει λήξει και έχει κλείσει τον κύκλο του από το 2008, όταν το rock n roll σε όλες του τις εκφάνσεις είχε σχεδόν εξαφανιστεί απ΄ τον χάρτη και δειλά δειλά άρχισε να ανακάμπτει πολύ μερικώς από το 2012 το Χειμώνα και μετά.

Κλείνοντας, θα το θεωρούσαμε παρωδία, φάρσα και τραγωδία μαζί να μπαίναμε σε αυτού του είδους τη διαδικασία ξανά. Μιλάμε για άλλου είδους και φυσικά για διαφορετικές εποχές, όπου αν το rock n roll περνάει από μόνο του μια κλιμακτήριο (όπως ολόκληρη η τέχνη σαν μαζική διεργασία των κοινωνιών ειδικότερα της Ευρώπης),τότε το ραδιόφωνο όπως και όλα τα κλασσικού τύπου ΜΜΕ διανύουν το βασανιστικό τέλος τους, μαζί με το τέλος της εποχής της πληροφορίας. Καλό θα ήταν αντί να μηρυκάζουμε, να κάνουμε το επόμενο βήμα μας, να προχωρήσουμε με την μπάντα μας αυτό που εδώ και ένα χρόνο προετοιμάζουμε να φέρουμε εις πέρας, και αρχικά αφορά την ηχογράφηση του demo, καθώς και μιας άλλης έκπληξης που ίσως ταράξει συθέμελα τα τοπικά λιμνάζοντα νερά στα πλαίσια του πολιτιστικού γίγνεσθαι αλλά δεν είναι της παρούσης.

                                                 Καλή Χρονιά και ευτυχισμένο το 2018 
                           1988-2018 30 Χρόνια Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες (Κολλεκτίβα της Σελήνης).