Όπως έχουμε ξαναπεί η τέχνη στην πρωτογενή της φάση είναι συνθηματολογία και η επιστήμη επιχειρηματολογία, ωστόσο και τα δυο θα συναντηθούν στην ανθρώπινη ιστορία πολλές φορές και θα αναβαθμίζεται κάθε είδος τέχνης που ακουμπά στην επιστήμη τόσο στο πεδίο της τεχνοτροπίας(επιστήμη της αισθητικής), όσο και στο πεδίο της ζεύξης με τις ανθρωπιστικές επιστήμες.
Η Ανθρωπολογία, η Φιλοσοφία, η Ιστορία, οι Κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, η Κοινωνιολογία(που στην πρώην ΕΣΣΔ ονομάζονταν ιστορικός υλισμός και έρχονταν απευθείας από τους κλασσικούς), η Ανθρωπογεωγραφία(το Εθνικό ζήτημα του Ι.Β.Τζουκασβίλι η Στάλιν,(που είναι η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη μπροσούρα που έχουμε δει έως σήμερα), η Ψυχολογία, οι Παιδαγωγικές επιστήμες(πάλι στην πρώην ΕΣΣΔ, οι δυο τελευταίες επιστήμες αποθεώθηκαν και πήγαν 1000 χρόνια μπροστά ελέω Βιγκότσκι, Λούρια κλπ) κοκ. Δεν θα μιλήσουμε για την πρώην ΕΣΣΔ, που έτσι κι αλλιώς πήγε την ανθρωπότητα αιώνες μπροστά, ούτε για τις επιστήμες, αλλά για την συμβολή της τελευταίας στην αποθέωση της τέχνης. Η εν λόγω σε όλο το πεδίο της και όχι μόνο στην τεχνοτροπία της, (που αποθεώνει τη μορφή της), αποθεώνεται από την τεχνοτροπία(μορφή) για να αναδείξει το περιεχόμενο.
Στην τέχνη και στην επιστήμη της αισθητικής, το σημαντικό είναι το περιεχόμενο, γιατί αυτό καθορίζει δια της μορφής το είδος της ποιότητας που αυτή αναδείχνει και δε γίνεται κενό γράμμα όπως πράττει η σχολή που αποθεώνει το σύνθημα "η τέχνη για την τέχνη", η με της σχολή του instrumentalism (ιντστρουμενταλισμού) που αποθεώνει το ταξίδι ως το άπαν και όχι το αποτέλεσμα του. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται συνεχώς, εδώ και χιλιάδες χρόνια και η ανθρωπότητα ορίζεται ως κοινωνικό και όχι προσωπικό μέγεθος, πάει μπροστά με ζιγκ-ζαγκ και αυτό θα γίνεται όσο υπάρχει αυτή(που κατά τη γνώμη μας θα συνεχίσει να υπάρχει). Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο η τέχνη εξελίσσεται και αναβαθμίζεται διαρκώς, συνεχώς και αδιαλείπτως και κάθε επιστροφή στην αποθέωση του "ουγκανισμού"(βλέπε Βολονταρισμός η Βουλησιαρχία τόσο στις σχολές του υποκειμενικού, όσο και του αντικειμενικού).
Σήμερα και ειδικά από την δεκαετία του μεσοπολέμου αλλά και μετά το 1945 τη λήξη του Β'ΠΠ, στην εποχή της πληροφορίας δηλαδή, ο σύγχρονος και μονοπωλιακός Καπιταλισμός για να εδραιωθεί αποθέωσε σε Ευρώπη, ΗΠΑ και αλλού το ατομικό συναίσθημα(ως μέσο κυριαρχίας και επιβολής), την ατομική καθιέρωση και τον καριερισμό, την εικόνα, το θέαμα, το φετιχισμό στη Λαγνεία και την επιστροφή του ανθρώπου στα πιο χαμηλά ένστικτα του. Έκανε τη συνθηματολογία της βούλησης στο πεδίο της τεχνοτροπίας επιστήμη, ενώ στο πεδίο της επιστήμης στο περιεχόμενο ολίσθησε στην εποχή του Νεάντερταλ.
Φυσικά και στις ΗΠΑ και αλλού, η μουσική, εκδοτική, κινηματογραφική, θεατρική κλπ βιομηχανίες δεν υπήρχε μόνο η κυρίαρχη εμπορική κουλτούρα(αυτό που λέμε εμπορική η δημοφιλής κουλτούρα), αλλά κι αυτή που προτάθηκε ως μια ανεξέλεγκτη πρωτοπορία και ονομάστηκε υπόγεια κουλτούρα(η underground, καμία σχέση με την ιρασιοναλιστική φιλοσοφία του underground). Η τελευταία χωρίς να περιφέρεται ασκόπως και αδιάκοπα στα γραφήματα των πωλήσεων και στον εξανδραποδισμό της ανθρωπότητας από το ἄνω + θρώσκω δηλαδή [το («αναπηδώ» η "κοιτάζω ψηλά") που από εκεί προέρχεται και η λέξη άνθρωπος], στο homo Neaterdalius και από εκεί στα μονοκύτταρα (δηλαδή πολλά εκατομμύρια χρόνια πίσω), με το πόσο γοητευτική θα είναι η μορφή ενός έργου, αλλά πόσο θα συγκλίνει με κάθε τρόπο και σε κάθε περίπτωση σε νέες καινοτομίες, πρωτοπορίες κλπ σχήματα με τις ανθρωπιστικές επιστήμες οδηγό, παύοντας να είναι μια συνθηματολογία με ανεπτυγμένο και επιτηδευμένο περιτύλιγμα, αποθεώνοντας τα πιο χαμηλά ένστικτα του ανθρώπινου είδους ως μέρος της αλυσίδας του γένους Homo Sapiens(άνθρωπος ο σοφός).
Όταν στην επιστήμη τις “αισθητικής” λέμε ότι υπάρχουν επίπεδα “ποιότητας” στην τέχνη, που συνεχίζει και θα συνεχίζει να είναι συναίσθημα και συνθηματολογία, εννοούμε στο πως αυτή αναβαθμίζεται δια των ανθρωπιστικών επιστημών και στο πως απαγκιστρώνεται από το θέαμα ως ρίζα του προβλήματος, όσο αναπαράγει το λεγόμενο "κάλλος" τόσο θα ανεβαίνει επίπεδα, είτε είναι λαϊκή, είτε λόγια τέχνη.
Σήμερα η τέχνη που μπορεί στο πεδίο της παραγωγής(στα τεχνολογικά μέσα) να έχει πιάσει ταβάνι, δε σημαίνει ότι επειδή στην προβολή της εικόνας της έχει συγκλίνει με τις θετικές επιστήμες κάνοντας "παπάδες" πως έχει συγκλίνει με τις επιστήμες, η τέχνη δεν είναι εργατοώρες, δεν είναι εργασία, είναι αναγκαιότητα των κοινωνιών, είναι συχνότητες εκπομπής και σκοπός τους είναι να βοηθήσουν στην εξέλιξη μιας συγκίνησης σε κοινωνικό συναίσθημα και τέλος στη λογικής και όχι το ανάποδο. Η τέχνη παραταύτα δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει κανένας επαναστατικός πολιορκητικός Κριός(η τέχνη δεν είναι Πολιτική Οικονομία), είναι όμως ένα εγχειρίδιο που μπορεί να μας κάνει να συγκινηθούμε, να χαρούμε, να λυγίσουμε και να κατανοήσουμε βαθιά το μήνυμα του πομπού. Είναι ένας αγωγός παιδείας που καλύτερος μαζί με το παιχνίδι δεν υπάρχει, αρκεί να μην σκυλεύεται από την πάσης φύσης βιομηχανία του θεάματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου