"Η επιστήμη της αισθητικής μελετά τη σφαίρα του αισθητικού σαν ειδική εκδήλωση της αξιοκρατικής σχέσης ανάμεσα στο άτομο και τον κόσμο στο τομέα της καλλιτεχνικής δημιουργίας των ανθρώπων".1Η επιστήμη της αισθητικής δεν εξετάζει μόνο τα κυρίαρχα ρεύματα, αλλά κάθε ρεύμα που παρουσιάζεται στα χωράφια της και ειδικά με αυτά που είναι συνδετικός κρίκος με την ιστορία όπως αυτή αντανακλάται στη κοινωνική πραγματικότητα....
Η επιστήμη της αισθητικής δεν εξετάζει μόνο τη μορφή αλλά και το περιεχόμενο ενός έργου, είτε αυτό είναι μουσικό, είτε όποιας άλλης μορφής τέχνης, η μη τέχνης που βρίσκεται όμως στα χωράφια της αισθητικής.
Στο αφιέρωμα που θα κάνουμε μη περιμένετε να σας πούμε ποιος είναι ο πρόγονος του ενός η του άλλου ρεύματος. Αυτό το αφήνουμε στη διάθεση όλων όσων βλέπουν τη μουσική με αριθμούς και επιτυχίες, που ειδικά στην εποχή μας διαμορφώνονται κάτω από τις επιταγές της μουσικής βιομηχανίας, η καλύτερα της βιομηχανίας του θεάματος....
Αυτό που θα εξετάσουμε εδώ πέρα σχετίζεται στο κατά πόσον τα μουσικά ρεύματα για τα οποία θα μιλήσουμε έχουν σχέση με τις ανάγκες τις κοινωνίας πως συνδέονται με αυτήν στο πως εγκαθίστανται σε αυτά διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και πως τελικά λειτουργούν οι μορφές νεοπαγών μεθόδων στη διαμόρφωση κάποιας μορφής κοινωνικής συνείδησης, η μάλλον χειραγώγησης της απ' τους διάφορους μηχανισμούς....
Στο ιμπεριαλιστικό σύστημα η βιομηχανία του θεάματος είναι άμεσα συνδεδεμένη με τα μουσικά ρεύματα που σπάνια ξεκινούν απ' τους ίδιους τους μουσικούς και γι' αυτό το λόγο οι "επιτυχίες" διαμορφώνονται απ' τα διασυνδεδεμένα ΜMΕ, με τη λεγόμενη δισκογραφία έναντι αδρής αμοιβής με play lists κοκ. Το ρόλο αυτό τον παίζουν κυρίως οι manager και οι κατασκευαστές κοινωνικής συνείδησης που πηγαινοέρχονται σε κάθε είδους studio ανεξάρτητο η μη, οι στυλίστες της μόδας, τα περιοδικά ακόμα και διάφορες περιθωριακές ομάδες που προτάσσουν τον ατομικισμό ως μέσω ατομικής ανάδειξης στα μέλη ενός σχήματος.
Ακόμα και κάτω από αυτές τις πολύ δύσκολες για τους δημιουργούς συνθήκες το σύστημα πάντα βρίσκει να περάσει κάτω απ' την άγνοια των απόλυτα εξειδικευμένων μουσικών και δημιουργών χωρίς γενική παιδεία καλλιτεχνικούς όρους που περισσότερο θολώνουν τα νερά παρά τα καθαρίζουν, συντηρώντας έτσι το σύστημα και τους κανόνες του με τη σοσιαλδημοκρατική τακτική του "κάψε με Αγά μου να αγιάσω". 2
Ήδη απ' τα τέλη της δεκ' του 1970 μελετώνται η νεανική εξεγερτικότητα και η αναζήτηση για ιδανικά, η δίψα για ζωή και η συνεχιζόμενη αναγκαιότητα για ιδεατά νοήματα, στο πως τελικά όλα αυτά θα μετατραπούν σε ανώδυνες βαλβίδες ασφαλείας για το ίδιο το σύστημα και το πως θα μετακυλήσουν όλα τα παραπάνω στον αντικειμενικό η στον υποκειμενικό ιδεαλισμό με μπόλικα αταξικού τύπου ιδεολογήματα .
"Η νεολαία αποτελεί βασικό στόχο της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και της όλης προσπάθειας για να κατευθύνει τη συνείδηση προς τα εκεί που επιθυμεί η πλουτοκρατία, γιατί αντιλαμβάνεται πως θα είναι η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο παίρνει σοβαρά υπόψη της τις ψυχικές ιδιαιτερότητες που παρουσιάζει η νεολαία και που αποτελούν αντικειμενικό φαινόμενο:«...Οι ηλικιακές ιδιομορφίες δημιουργούν ένα συγκεκριμένο σύμπλεγμα πολύμορφων χαρακτηριστικών, όπως γνωστικών, συναισθηματικών, μοτίβων (σκοπών δραστηριότητας), αισθητηριακών και άλλων χαρακτηριστικών του ατόμου. Σε αντίθεση από τις ευρύτατες παραλλαγές των ατομικών ιδιομορφιών, οι ηλικιακές ιδιομορφίες αντανακλούν τέτοιους μετασχηματισμούς, οι οποίοι γίνονται στον ψυχισμό της πλειονότητας των εκπροσώπων μιας συγκεκριμένης κουλτούρας ή υποκουλτούρας σε συγκριτικά όμοιες κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες. Οι ηλικιακές ιδιομορφίες δεν παρουσιάζονται στην «καθαρή» τους μορφή και δεν έχουν απόλυτο και στάσιμο χαρακτήρα, αντίθετα δέχονται την επίδραση από την πλευρά των κοινωνικών - ιστορικών, εθνικών και κοινωνικό-οικονομικών παραγόντων...» 3
Aυτά ως ένα μικρό εισαγωγικό σημείωμα που αναδείχνει το πως ο μονοπωλιακός καπιταλισμός βλέπει τη νεολαία και πως θέλει να τη χειραγωγήσει μέσα σε ένα πλαίσιο αναπτυγμένων παραγωγικών δυνάμεων, που αφενός αποτελούν προοδευτική εξέλιξη, αφετέρου πραγματοποιούνται σε δυνάστες του ανθρώπου μέσα σε αυτό το κοινωνικοπολιτικό σύστημα. Με αυτό τον τρόπο, αναπτύσσεται η κατεύθυνση η οποία χρησιμοποιείται από τον ιμπεριαλισμό για τη χειραγώγηση της νεολαίας, με ιδεολογήματα που υποστηρίζουν ότι η μορφή ενός έργου δεν πρέπει να ταυτίζεται με το περιεχόμενο, βγάζοντας στην επιφάνεια καταστροφολογικές θεωρήσεις, που συχνά παρουσιάζονται με ένα προοδευτικό περιτύλιγμα.
Για να δούμε λοιπόν κάποια μουσικά ρεύματα που έχουν αυτό το προοδευτικό περιτύλιγμα τελικά σε τι κοσμοθεώρηση μπορεί να καταλήξει το καθένα απ' αυτά και τελικά να δούμε τη χρησιμότητα τους με Μαρξιστικές-Λενινιστικές αρχές.
Ethnic:
Tο «έθνικ» δεν έχει καμία σχέση με τις παραδοσιακές και λαϊκές μουσικές.
Είναι ένα μικροαστικό δημιούργημα του συστήματος, αποσυνδεμένο και αφυδατωμένο από οποιοδήποτε λαϊκό στοιχείο στο παραδοσιακό άκουσμα, στο όνομα των διαλόγων ανάμεσα σε πολιτισμούς. Είναι η μετατροπή της λαϊκής τέχνης (χωρίς το λαϊκό στοιχείο φυσικά) σε διάκοσμο, για να μπει απ’ τη κλειδαρότρυπα στα σαλόνια, δημιουργώντας τη συνείδηση της κοινωνικής συναίνεσης.
Εδώ πέρα δεν έχουμε να κάνουμε με τέχνη, αλλά με διακόσμηση και σύνθεση ιδεών ευπρεπισμού, με τη λογική της κοινωνικής συναίνεσης και διαχώνευσης του ιδεώδους ιμπεριαλιστικού τρόπου σκέψης του κοσμοπολιτισμού.
Ο ελιτισμός εντάσσεται στο κανόνα της "τέχνης για τη τέχνη", χωρίς αυτή να εκφράζει κάτι, αλλά να είναι απλά όμορφη χωρίς περιεχόμενο, αποτινάσσοντας τη λογική του αισθητικά ωραίου από το καλλιτεχνικό δημιούργημα, κρατώντας απ' τη μορφή και το περιεχόμενο μόνο τη μορφή.
Εδώ δεν υπάρχουν λαϊκά συναισθήματα, δεν υπάρχουν λαϊκές αναγκαιότητες, ούτε καν οι ρυθμοί που τις προσδιορίζουν. Αυτό που υπάρχει είναι μια νεκρή τέχνη στην υπηρεσία της διακόσμησης, ένα νεκρό δημιούργημα στην υπηρεσία του εμπορίου, ένα νεκρό λαϊκό στοιχείο στην υπηρεσία ενός αταξικού λαϊκισμού, προϊόν του κοσμοπολιτισμού του κεφαλαίου και της αναγκαιότητας του για παραπέρα επιρροή.
New age:
Οι ομοιότητες και η διαφορές του new age σε σχέση με τα όσα μουσικά ρεύματα αναφέραμε, ενυπάρχουν και στη μορφή και στο περιεχόμενο ανάλογα με ποιό το συγκρίνουμε.
Σε σχέση με το ethnic υπάρχει η εξής ομοιότητα και ενυπάρχει στο περιεχόμενο, αυτή της προσπάθειας δημιουργίας συνείδησης της κοινωνικής συναίνεσης και υποταγής στον κοσμοπολιτισμό, κάτι που στο avant garde(δεν ισχύει καθόλου), ενώ στο post modern & το minimal (που παρουσιάσαμε στο πρώτο μέρος) δεν ισχύει σε τόσο μεγάλο βαθμό (δηλαδή ενυπάρχει ως σχετική διαφορά), γιατί εκεί μπαίνουν άλλα εξίσου επικίνδυνα ζητήματα υποκειμενικού ιδεαλισμού, βολονταρισμού, άκρατου ατομικισμού, όχι όμως του βαθμού κοινωνικής συναίνεσης και της άρνησης της γνώσης.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό στοιχείο του New Age είναι οι αναφορές του στο "μεταμοντέρνο" δηλαδή στη σχολή που λέει "Θέλουμε ν' αποδεσμευτούμε από το πρόσταγμα του λογικού, το πρόσταγμα δηλαδή του ΜΟΝΤΕΡΝΟΥ (της νεωτερικότητας) το οποίο έχει μείνει ανολοκλήρωτο". Για τους Μεταμοντέρνους πρέπει να πούμε ότι αμφισβητούν την παντοδυναμία του λογικά "αισθητικού κάλους" (ως γνωστικό αντικείμενο) και αντιπαραθέτουν το παράλογο(irational) ως τη μοναδική αντικειμενική αξία στην επιστήμη της αισθητικής(άραγε μήπως μας θυμίζει τον ΣΥΝ στη πολιτική αυτό;).
Το new age αποτελεί την κυριότερη μορφή ασπασμού της κοινωνίας που διαθέτει μικροαστικά αντανακλαστικά πάνω στη ζωή. Είναι τόσο ρηχό, μέτριο, άδειο και αισθητικά μηδαμινό σε σχέση με όσα είδη αναφέραμε έως τώρα, αλλά και με αυτό που θα αναφέρουμε και μετά, με μια μόνο διαφορά απ' όλα τα προηγούμενα και όλα τα επόμενα. Αυτό το είδος είναι παντελώς αδιάφορο για τη νεολαία, όπως και οι πολιτικοί του μέντορες.
Είναι το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της "χρυσής μετριότητας", στην αισθητική αφού αποσυνδεδεμένο απ' την λογική και τις αρχές της επιστήμης της αισθητικής, κηρύσσοντας τον παραλογισμό και τις δυνατότητες του ως βασική αρχή του.
Hotel X(Ένα απ' τα πιο διαδεδομένα jazz punk σχήματα)
http://www.mojackmusic.com/#/themetalyears/4530780019
Ο Παραπάνω σύνδεσμος εμπεριέχει κομμάτια ενος απ' τα σημαντικότερα jazz-core σχήματα τους MOJACK.
Ο Παραπάνω σύνδεσμος εμπεριέχει κομμάτια ενος απ' τα σημαντικότερα jazz-core σχήματα τους MOJACK.
Jazz-Punk & Jazz-Core:
Tα συγκεκριμένα είδη αποτελούν τον πιο σύγχρονο συνδυασμό ποιότητας και διαλεκτικής στη μουσική και την ισως πιο διανουμενίστικη εξελικτική πλευρά του avant garde. Μπερδεύουν και αλληλομπερδεύονται σε μουσικές που στη βάση τους αναδείχνουν κοινωνικό προβληματισμό (στη μορφή) και κάνουν επίθεση σε όλα τα μέτωπα στο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και στο αποτέλεσμα τους που είναι ό σύγχρονος καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, συνολικά στον κοσμοπολιτισμό των πολυεθνικών, ενώ δεν αποτελούν μουσικές διαμαρτυρίας.
Παρότι και τα δύο είδη αυτού του άρθρου, όπως και το Avant Garde στην μορφή μπορεί να πραγματοποιούν περίσσευμα δυνάμεων, δυνατοτήτων και ταλέντων, όμως το Avant Garde σταματάει εκεί ακριβώς που ο καλλιτέχνης βάζει τα όρια του για να μην λειτουργήσει το εν λόγω περίσσεμα καταστροφικά στο περιεχόμενο του έργου που είναι και ο οδηγός.
Με εξαίρεση το Avant Garde τα υπόλοιπα παραπάνω είδη ετούτου του άρθρου το διαπραγματεύονται με εντελώς αντιδιαλεκτικά μέσα(μεταφυσικά), με αποτέλεσμα την δημιουργία συγχύσεων και ελλιτισμού που φυσικά βολεύει τον κοσμοπολιτισμό.
Εδώ πέρα στο Jazz Punk/ Jazz Core, υπάρχει συγκέντρωση ποσοτήτων που μετατρέπονται σε νέες ποιότητες, δεν αποδίδουν συναισθηματικές αστάθειες και αλλαγές από τη μια στιγμή στην άλλη, παρασυρόμενα απ' το πρόβλημα που εκείνη τη στιγμή ανατέλλει κυρίως στην μορφή.
Εδώ πέρα υπάρχει μια σταθερή μουσική δομή και ένας σταθερός (προσχεδιασμένος - έτοιμος απ' τα πριν) αυτοσχεδιαστικός προσανατολισμός, με διαλεκτικές εναλλαγές στη μελωδία χωρίς αρχή μέση και τέλος.
Εδώ πέρα οι φόρμες υποτάσσονται στο σκοπό δια των μέσων και όχι το αντίστροφο.
Εδώ πέρα οι σκόπιμες αναδείξεις των ταλέντων με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό και το μεταφυσικό χάος εξαλείφονται και η τέχνη πραγματοποιείται μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής ανάγκης και το αστικού τύπου post modern στοιχείο καταβυθίζεται.
Εδώ πέρα δεν έχουμε να κάνουμε με την ελιτίστικη διάθεση κάποιων σχημάτων να πραγματοποιήσουν ήχους - ρυθμούς και μελωδίες για την αυτοϊκανοποίηση τους, ούτε φυσικά για να κάνουν "τέχνη για τη τέχνη", αλλά να βάλουν στη διαβρωμένη από την "σκουπιδοαισθητική" punk "κουλτούρα" τα πιο ποιοτικά - πολιτικά και καλλιτεχνικά στοιχεία της αφροαμερικάνικης(διαλεκτικής - κουλτούρας) και να απορροφήσουν από τη νεανική τάση για φασαρία και ανάγκη να την προσέχουν τα πιο ποιοτικά μονοπάτια του ηλεκτρικού ήχου.
Γιάννης Κ.
ΥΓ* ΠΗΓΕΣ
1 *"ΣΥΝΤΟΜΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ" Του Δ. Κασιούρα Δόκτορα Φιλοσοφίας
2*"Ηλεκτρικές Κολλεκτίβες" του Γιάννη Κ. Εκδόσεις Ιστός.
3*"Σύγχρονες Μέθοδοι Χειραγώγησης της Νεολαίας" Του Β. Λιόση ΚΟΜΕΠ τεύχος 4/2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου