Δεν λέμε μουσική είναι οτιδήποτε βγάζει μια συγκροτημένη μουσική πράξη και αποτελείται από μουσικούς φθόγγους, νότες, αρμονία, μελωδία και ρυθμό.
Τα έχει όλα αυτά το Τραπ;
Προφανώς και τα έχει, όπως κάθε μουσικό είδος, ωστόσο όταν στη μουσική που αντικειμενικά δεν φταίει σε τίποτα(σε όποια μουσική), χώνεις στίχους δημιουργείς τραγούδια, άρα δημιουργείς περιεχόμενο που είναι αντικείμενο μελέτης(αποδοχής, η μη)και που είναι το μεμπτό θα πει κάποιος καλοπροαίρετος;
Μέχρι εδώ όλα καλά, η μορφή ενός τραγουδιού δεν καθορίζει απαραίτητα και την ποιότητα του, η τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά. Ανάλογα τις διαθέσεις και τη μουσική ιδιοσυγκρασία όλα χωνεύονται εκεί, αν και εκεί υπάρχουν ποιοτικά χαρακτηριστικά που προφανώς και δεν θα τα αναζητήσουμε.
Αυτό το είδος μουσικής που είναι πιο σκληρό όσον αφορά τον απρεπή και γκλαμουράτό τρόπο ζωής, είναι χειρότερος από τα οξυτενή κονδυλώματα(τον ιό του HPV), προτάσσοντας τρόπους σκέψης και ζωής που είναι υποκατώτατα και του τρόπου ζωής των σπηλαίων.
Η Παγίδα του trap, πέραν της κακογοσυστιάς που προτείνει, δεν είναι μόνο εκεί, αλλά στον κοινωνικό εναγκαλισμό με τα υποκατώτατα ένστικτα της χλιδής, της γοητείας και της λάμψης που δίνει ο πλούτος(τα λεφτά), τα ακριβά αυτοκίνητα, ενίοτε και τα ελικόπτερα, τα όπλα, τα ναρκωτικά, η βία και κυρίως η σεξουαλική, προϊόντα που μόνο ο υπόκοσμος μπορεί να τα κατανοήσει και φυσικά υιοθετήσει.
Παρότι δεν μας αρέσει να μιλάμε για την επικαιρότητα και να εξετάζουμε τα πάντα μέσα από το πρίσμα της, πρέπει να τονίσουμε ότι το trap είναι μια παγίδα που έστησε η βιομηχανία του θεάματος, σε μια κοινωνία νέων ανθρώπων που τους έχει επανα-καλλιεργηθεί βαθιά στο Κ.Ν.Σ το ένστικτο της βίας.
Μας βίας που δεν έχει πεδίο δικαίου, αλλά πάσης φύσεως λεηλασίας. Είναι συνέχεια της ανάλαφρης pop και του σκυλάδικου του Notis, αλλά προσαρμοσμένο και στυλιζαρισμένο στην εποχή των ισχνών αγελάδων(εδώ μιλάμε για ταύρους σε υαλοπωλεία) που ονειρεύονται γκαζόν και κοκαΐνες, κυκλοφορούν με μαχαίρια περίστροφα, πιστόλια, ενίοτε και RPG, τυφέκια εφόδου και φυσικά κυκλοφορούν με κλεμμένες Lamporghini στη "Βούτα" κάνοντας κόντρες με nitro και βάζοντας στοιχήματα, ενίοτε και με συμβόλαια θανάτου.
Το trap λοιπόν δεν είναι μια μουσική απλή, νέτη σκέτη, είναι μια στρατευμένη και στοχοπροσηλωμένη μορφή έκφρασης που μπορεί να μην γέννησαν οι μυστικές υπηρεσίες(προφανώς και δεν το έκαναν), ωστόσο το έργο τους βρήκε πρόσφορο έδαφος, σε αυτό τον Ελληνικό Καπιταλισμό των νεόπτωχων που κάποτε ήταν νεόπλουτοι και επειδή δεν έχουν να σπάσουν ντουζίνες πιάτα και να πετάξουν λουλούδια με την χούφτα του JCB, τα παιδιά τους σήμερα προτάσσουν περήφανα τις σιδερογροθιές, το ωμό και χωρίς ίχνος ερωτισμού σεξ που μέσα του περικλείει μια βια που ούτε οι Νεάντερνταλ δεν είχαν, μέσα από συμμορίες που η μια θα σκοτώσει για την περιφρούρηση της δικής της περιοχής, από μια άλλη, όπως ακριβώς οι ζωοκλέφτες στον Ορεινό Μυλοπόταμο, η μάλλον ακόμα χειρότερα.
Φυσικά δεν είναι όλος ο κόσμος μια τέτοιου είδους εικόνα, όπως αυτή που είδαμε αυτές τις μέρες, ωστόσο είναι ένα σοβαρό θέμα για τους γονείς που ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους.
Δεν κουνάμε το δάχτυλο σε κανένα, εξάλλου κι εμείς βαριές μουσικές ακούμε, αλλά δεν πέσαμε σε αυτού του είδους την κατάντια. Είναι άλλο πράγμα να αμφισβητείς τα πάντα και άλλο πράγμα να μοιράζεις τις σφαίρες του υπόκοσμου και γροθιές σε κάθε ένα που δεν του αρέσει η φάτσα του.
Αυτοί που προτείνουν τέτοιου είδους αισθητική και ηθική, δεν είναι τπτ άλλο από την παρακμή του ξεχασμένου αμερικανικού ονείρου που προτάσσει το "πάτα με να σε πατώ, να ανεβούμε το βουνό", αντί του κράτα με να σε κρατώ και ως εκ τούτου δεν κάνουν ούτε τέχνη, ούτε τραγουδούν, διαλαλούν την σαπίλα και τπτ περισσότερο και ίσως πρέπει να χαρακτηριστούν εγκληματικές οργανώσεις και όχι παρέες που φτιάχτηκαν απλά και μόνο για να ψυχαγωγήσουν και να εκφραστούν!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου